Deel 2 en 3 van De menselijke tol: hoe de oorlog tegen cannabis zich richtte op zwart Amerika zijn live te zien op Vanity Fair, waar we persoonlijke verhalen horen over hoe strafsystemen vaak levenslange gevolgen hebben. Evelyn LaChapelle is zo'n stem, en haar verhaal getuigt krachtig van de impact van neveneffecten en de harde realiteit van terugkeer in de maatschappij.

Evelyn werd in 2013 veroordeeld voor drie aanklachten met betrekking tot een kleine rol in een distributieoperatie voor marihuana, en kreeg een gevangenisstraf van 87 maanden zonder strafblad en zonder aanwijzingen dat ze een recidivist was.

Op 1 februari 2019 werd Evelyn vrijgelaten uit federale hechtenis en begon ze aan een proeftijd van vier jaar. Ze vond meteen werk als verkoop- en cateringcoördinator; nadat een collega haar naam had opgezocht en haar veroordelingen had gevonden, werd ze echter ontslagen. Sindsdien zet ze zich met hart en ziel in voor het ondersteunen van mensen die onlangs in de gevangenis hebben gezeten. Ze begrijpt hoe het is om je straf uit te zitten en toch thuis te komen in een omgeving die je vanwege je verleden werk zou ontzeggen. De Second Chance Act, een programma dat is ontworpen om terugkeer in de gevangenis te ondersteunen en recidive te verminderen, heeft haar uiteindelijk in de steek gelaten. Daarom heeft ze het tot haar doel gemaakt om een ​​echte tweede kans te creëren voor mannen en vrouwen die uit de gevangenis komen.

Gevangenisstraf heeft verstrekkende gevolgen die verder reiken dan alleen de straf zelf. Vertel ons over de impact op u en uw dierbaren.

Ik verloor mijn stiefmoeder aan haar strijd tegen kanker, in het tweede jaar van mijn 87 maanden durende gevangenisstraf. De hoeveelheid verdriet en schaamte die gepaard ging met het nieuws van haar dood in de gevangenis was, en is nog steeds, verwoestend. De rechter veroordeelde me niet alleen tot 87 maanden gevangenisstraf, hij veroordeelde mijn dochter tot levenslang zonder haar moeder, hij veroordeelde mijn moeder tot het weer fulltime ouderschap van een peuter, en hij veroordeelde mijn stiefmoeder tot het uitblazen van haar laatste adem op aarde, terwijl ze zich nog steeds zorgen om mij maakte in de gevangenis. En ik zal er altijd spijt van hebben dat ik niet aan haar zijde was. Omdat ik niet thuis was om haar te begraven, heb ik nog steeds het ongemakkelijke gevoel dat ze er nog steeds is. Het is alsof ik nog steeds wacht tot ze thuiskomt.

Waarom is het volgens jou belangrijk om jouw verhaal nu te delen?

Om twee redenen. Ten eerste ben ik er heilig van overtuigd dat zoveel mensen nog steeds in de gevangenis zitten vanwege cannabis, omdat de meerderheid van de bevolking zich er niet van bewust is. Het is mijn verantwoordelijkheid om hen bewust te maken. Ik heb ook schuldgevoelens en schaamte mee de gevangenis in genomen – gevoelens van een mislukte ouder, dochter, zus; schuldgevoelens omdat ik in de gevangenis zat voor het plegen van wat "een ernstig misdrijf" moet zijn geweest, voordat de rechter me 87 maanden gevangenisstraf gaf.

Het hele proces hield me lange tijd in de waan dat ik een vreselijk mens was. Toen werd ik vrijgelaten en werd me gevraagd om voor het eerst mijn verhaal te delen. Langzaam maar zeker begon de last van dat schuldgevoel te verminderen, want voor het eerst sinds de jury "schuldig" had verklaard, luisterden mensen en erkenden ze dat mijn tijd in de gevangenis oneerlijk en onrechtvaardig was geweest. Het gevoel gehoord te worden is zo therapeutisch.

We zien steeds vaker hoezeer ons rechtssysteem door ongelijkheid wordt gekenmerkt. Wat vond u het meest verrassend aan uw ervaring?

Het aantal vrouwen in de gevangenis stijgt snel – bijna twee keer zo snel als dat van mannen. Los van de cannabisopsluiting was ik verrast door het aantal jonge Mexicaanse vrouwen in de gevangenis. Ik had een kamer van 19 die nauwelijks Engels sprak, en zij vertegenwoordigde de meerderheid van de bevolking. Ik dacht altijd dat er een betere manier moest zijn om aan de behoeften van deze jonge vrouwen te voldoen. Ik voelde me nooit op mijn gemak bij het zien van deze jonge meisjes in de gevangenis, meestal omdat ze illegaal de grens waren overgestoken of drugs smokkelden voor hun vriendjes.

Wat was voor u de belangrijkste drijfveer om u aan te sluiten bij de LPP en andere organisaties die zich inzetten voor hervorming van de cannabiswetgeving?

Ik maakte voor het eerst kennis met het Last Prisoner Project via Corvain Cooper, en het was ontzettend belangrijk voor me om betrokken te raken bij degene die zich inzette voor zijn vrijlating. Het Last Prisoner Project, samen met vele andere mogelijkheden, bood me een platform om publiekelijk op te komen voor mijn medeverdachte die een levenslange gevangenisstraf uitzat voor wiet. Nu Corvain thuis is, is het belangrijk om de boodschap en missie van LPP levend te houden. Er zitten nog steeds 40.000 gevangenen vast vanwege deze plant. Parker Coleman, die momenteel een gevangenisstraf van 60 jaar uitzit voor een niet-gewelddadige marihuanadelict, is er daar één van.

Wat is jouw volgende stap?

Eighty Seven, mijn merk met essentiële cannabisproducten, is de volgende die ik ga proberen. Eighty Seven, het aantal maanden dat ik tot een federale gevangenisstraf heb veroordeeld, is opgericht om consumenten kwalitatief hoogwaardige consumptie te bieden en tegelijkertijd de stem te versterken van de vrouwen die in de gevangenis hebben gezeten voor cannabis. Het is een verhaal van nederlaag en overwinning. We zullen een breed scala aan essentiële cannabisproducten aanbieden die erop gericht zijn om cannabisconsumptie tot een ervaring te maken die premium wiet waardig is. Ik geloof dat consumptie stijlvol en gemakkelijk moet zijn. De producten worden gelanceerd voor de feestdagen, maar volg ons in de tussentijd op Instagram: @eightyseven_months of bekijk de website en abonneer u op de nieuwsbrief.

Stem af op Deel 2: Bijkomende gevolgen En Deel 3: Eruit komen om meer te weten te komen over Evelyns verhaal en hoe u betrokken kunt raken bij organisaties ter plaatse.